moore

het is de aarde die drijft en rolt door de mensen
het is de lucht die zucht en blaast door de mensen
de mensen liggen traag als aarde
de mensen staan verheven als lucht
uit de moederborst groeit de zoon
uit het vadervoorhoofd bloeit de dochter
als rivieren en oevers vochtig en droog is hun huid
als straten en kanalen staren zij in de ruimte
hun huis is hun adem
hun gebaren zijn tuinen
zij gaan schuil
en zij zijn vrij

het is de aarde die drijft en rolt
het is de lucht die zucht en blaast
door de mensen


visser van ma yuan

onder wolken vogels varen
onder golven vliegen vissen
maar daartussen rust de vissen

golven worden hoge wolken
wolken worden hoge golven
maar intussen rust de visser


stoepkennis

de keuze is gering: terwijl je vlooit het varken
verbreek je de zegels van het mysterie
daarop volgen beproevingen als je niet blijft
dansen op de bruggen naar de toekomst

wetten grenzen gedrilde afwijkingen
hebben een eigen aromatisch rooster
waar men op kan wentelen of verlammen
al naar het stront stormt of rozen

de keuze is gering: maar je bent verweesd
wanhopig was je de luiszak met de regelmaat
der mieren of de clichés van je passies
'wee hem die woestijnen bergt'
zoveel je nu weet: aan het einde van de tijd

omringt haat de eeuwige lente en spijt
vergalt de schatten in de herderstas
wat laatste rook uit het nachtkwartier splijt
voorgoed de zoete waaierhelm het bijenbrein
boven het karkas van bomen graan en gras

stilte allerwegen maar in piepende breekbaarheid
kruip je her en der en misschien wel terug
de opgeblazen brug aan het einde
ben jezelf scherf van de scherven die je was
en in de eigen afgrond gloei je wat na - als as


incarnatie

zoals het gaat zal het komen
bij het afscheid van de muren
is de leegte toeverlaat

voor mij die overloopt van dromen
naar de liefste dat zij naakt staat
diep in mij en daar zal duren


een goed woord vindt steeds een goede plaats

meng ze de schone sterke leugens
met het kermende grint op kerkhoven
en in kraamkamers met het geloof en
de melk voor het kermende kind

het gevleugelde woord bestaat
zolang de lijm niet loslaat
want dan stort het als gemeenplaats
diep in het hart

daarom zijn gemorste woorden niet mis
een ieder heeft ze heel oud
en geeft ze zo maar als rotte vis
prijs aan een zee van gekout

kwade wind giftig water de menselijke stem
een luide beek maar zonder bedding
een wielende molen zonder wentelsteen
en schetterende wegen nergens heen

alleen bij het ernstig en radeloos
rondwaren in dit lege land zonder redding
kust men plots - doodgoed - zijn eigen kwade hond
en zo - uit zelfrespekt - houdt men zijn mond